Na onze stoere paardentocht bij de "vier meisjesbergen" gingen we slenteren na het eten. Rilong, waar we logeerden in een klein hotelletje uitgebaat door een lieve tibetaanse familie, is een klein bergdorpje a la zwitserland, maar dan met de nodige tibetaanse gezichten, bidvlaggetjes, pagodes gecombineerd met een precair gegeven dat er ook een deel chinezen daar zich over de laatste 20-30 jaar gesettled hebben. Het precaire gehalte uit zich in het feit dat er geregeld politie stops zijn op onze reis door het tibetaanse gedeelte - nergens elders in china kom je zoveel controle tegen. Het feit dat tibet gesloten is voor het moment voor buitenlanders, duidt op een zekere zenuwachtigheid van de chinese centrale regering ivm tibet. Het precaire uit zich ook in de zure grappigheid van de waardin. 50 meter verder van ons hotelletje staat een nep Tibetaanse grote tent waar de weinige chinese toeristen een tibetaanse show worden aangeboden. Enkel is niemand van de cast tibetaans - alle liedjes worden door chinezen uitgevoerd in een zogezegd tibetaanse taaltje. De waardin lacht hier een beetje zuur om. Op onze tocht voorbij de winkeltjes waar femke haar eerste onderhandelingservaring opdoet - prijzen gaan over en weer over op een rekenmachientje omdat snel met chinese getallen goochelen nog een beetje moeilijk zijn. Resultaat: fem krijgt haar ring voor 40% goedkoper dan eerst gevraagd. Menko krijgt dan zijn eerste boeddhistische bidketting - een soort paternoster - waar natuurlijk ook afgeboden is. Teruglopende, zien we twee kleine jongetjes liefelijk spelen met poesjes, tenminste dat dachten we op eerste gezicht, zij waren echter hun eigen versie van de olympische spelen aan het maken. Zij waren die arme beestjes zo ver aan het werpen als ze maar konden. Een zielig gezicht voor ons, doch in zo een klein dorpje in de bergen waar de tijd stil is blijven staan, en er dus niks te beleven valt voor arme mensen, is poesjes werpen een heus event. De volgende ochtend stappen we weer in de auto om terug naar Chengdu te rijden.